Print 
PDFផ្ដើមពីថ្ងៃទី១០ដល់ថ្ងៃទី១៣ខែកក្កដា គណៈកម្មាធិការព្រំដែនរបស់កម្ពុជានិងយួន បានជួបប្រជុំគ្នាក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ ដើម្បីធ្វើការកែតម្រូវមាត្រដ្ឋានមួយចំនួននៅលើផែនទីកម្ពុជា ឲ្យស្របទៅនឹងស្ថានភាពជាក់ស្ដែង ខណៈដែលគេដឹងថា មានដីខ្មែររាប់រយគីឡូម៉ែត្រភាគខាងកើតនិងខាងត្បូង ត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់ភ្ជាប់ទៅយួនបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ ការបោះបង្គោលព្រំដែនដែលធ្វើតាមរបៀបចោរ ដោយគ្មានតម្លាភាពនោះ ក្នុងន័យធ្វើឲ្យដីខ្មែរដែលគេលួចបាន មានលក្ខណៈស្របច្បាប់ ។
ប៉ុន្តែពួកគេទំនងជាភ្លេចហើយថា ការកែកាឡៃផែនទីកម្ពុជាតាមរបៀបកាត់ជើងខ្មែរតម្រូវស្បែកជើងយួន ឲ្យខុសពីទម្រង់ខ្នាត១/១០០.០០០ធ្វើនៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៣៣-១៩៥៣ហើយ ដែលត្រួវបានទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិ ចន្លោះឆ្នាំ១៩៦៣-១៩៦ គឺជាការបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតរួចស្រេចទៅហើយពីការបំពាន ទៅលើច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់ប្រទេស និងអន្តរជាតិ ។
ការផ្ដើមបោះបង្គោលកំណត់ព្រំសីមាគោករវាងប្រទេសកម្ពុជា និង យួន កាលពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៦និងបញ្ចប់កាលពីខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១២ ថ្មីៗនេះ ដោយយោងទៅលើអនុសញ្ញាបំពេញបន្ថែមស្ដីពីព្រំដែន គោកនៃប្រទេសទាំងពីរឆ្នាំ១៩៨៥ ដែលសភានៃបក្សប្រជាជនរួមទាំងព្រះមហាក្សត្រផងសម្រេចផ្ដល់សុពលភាពកាលពី ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០០៥ នោះគឺជាអំពើខុសច្បាប់ ជាការរំលោភយ៉ាងគឃ្លើននិងគ្មានភាពអៀនខ្មាស់ ចំពោះកិច្ចព្រមព្រាងសន្ដិភាពទីក្រុងប៉ារីសថ្ងៃទី២៣តុលា ឆ្នាំ ១៩៩១ ដើម្បីអ្វីដែលជាភាពជោគជ័យតាមផែនការលេបត្របាក់ទឹកដីខ្មែរដោយ រដ្ឋាភិបាលទីក្រុងហាណូយ។
ជាក់ស្ដែងអំឡុងការបោះបង្គោលព្រំដែន មានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនរស់នៅតាមបណ្ដាខេត្តជាប់ព្រំដែន ភាគខាងកើតនិងភាគខាងត្បូង បានចេញមុខនាំ គ្នាស្រែកទ្រហោរយំ ពីរឿងបាត់ដីស្រែរហូតបាត់ភូមិឋានទាំងមូល ចូលទៅក្នុងដីយួន ។ ហើយខ្លះដោយសារតែយកការពិតមកស្រែកឲ្យគេជួយក៏ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាល ទីក្រុងភ្នំពេញចាប់ដាក់គុកដើម្បីបំបាក់ស្មាតីយ៉ាងអយុត្តិធម៌បំផុត ។ ពួកគេទាំងនេះគឺជាសាក្សីរស់ ដែលមិនអាចប្រកែកបានថា ការបោះបង្គោលព្រំដែនដ៏ស៊ុំក្រលំធ្វើឡើងតែរវាងរដ្ឋាភិបាលយួន និង ពួកមេដឹកនាំខ្មែរ ដែលធ្លាប់ជាអាយ៉ង របស់យួន បានធ្វើឲ្យកម្ពុជាបាត់បង់ទឹកដី ។
សម្រាប់ទស្សនៈរបស់មនុស្សជាតិក្នុងពិភពលោក ទឹកដីមានតម្លៃជាងអាយុជីវិត ការបាត់បង់ទឹកដីប្រៀបបាននឹងការបាត់បង់ជីវិត , ពួកគេបានពលិកម្ម ដោយគ្មានញញើតស្ដាយស្រណោះ ដើម្បីការពារទឹកដី ។ ហើយមានខ្លះដើម្បី បំពេញមហិច្ចតារបស់ខ្លួនក៏បានប្រឹងប្រែងក្នុងការទន្ទ្រានលេបត្របាក់ ទឹកដីរបស់ប្រទេសដ៏ទៃយ៉ាងងងើលផងដែរ ។ ប៉ុន្តែការបាត់បង់ទឹកដីកម្ពុជា ទៅយួននាពេលនេះ ហាក់ដូចជាបានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងរលូននិងស្ងៀមស្ងាត់ ។ ដែលមិនគួរកើតមានក្នុងយុគដ៏ទំនើបនេះឡើយ ។
ថ្វីត្បិតដើមឡើយពលរដ្ឋខ្មែរភាគច្រើនធ្លាប់បានគិតថា ការដោះស្រាយបញ្ហាប្រទេសជាតិ និងការកំណត់វាសនាជាតិ ជាកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកមេដឹកនាំប្រទេស ហើយទុកខ្លួនជាគោក្របីឲ្យគេអូសបង្វិលស្រេចចិត្តដោយយលថា ពួកមេដឹកនាំទាំងនោះមានសមត្ថភាព មានឧត្តមគតិ ចេះការពារផលប្រយោជន៏ជាតិ , ចុះបើពេលនេះពួកមេដឹកនាំរបស់យើងជាចោរ ជាកូនជឹងរបស់ចោរ ជាពពួកមនុស្សក្បត់យើង ក្បត់ជាតិ , ក្បត់ជាតិមានន័យថា គឺការប្រព្រឹត្តទាំងឡាយណា របស់ជនសាមញ្ញក្ដី ឬ មេដឹកនាំក្ដី ដែលនាំឲ្យបាត់បង់ផលប្រយោជន៏ជាតិ នោះហើយគេហៅថាជនក្បត់ជាតិ ឬ មេដឹកនាំក្បត់ជាតិ បើយ៉ាងនេះតើយើងគួរបន្តឈរឱបដៃនៅស្ងៀម ដោយទុកឲ្យសម្បជញ្ញៈ និង វិប្បតិសារីស្ដីជេយើង នាពេលខាងមុខឬ យ៉ាងណា ?
ដូច្នេះ ខ្មែរគ្រប់រូបត្រូវរតែក្លាហានឡើង ត្រូវតែក្រោកឈរឡើង ដើម្បីការពារយុត្តិធម៌ នៃ បូរណៈភាពទឹកដីរបស់យើង ដែលកំពុងតែត្រូវបានរំលោភបំពាន ដោយយួន តាមរយៈអាយ៉ងរបស់វា ៕
ប៉ុន្តែពួកគេទំនងជាភ្លេចហើយថា ការកែកាឡៃផែនទីកម្ពុជាតាមរបៀបកាត់ជើងខ្មែរតម្រូវស្បែកជើងយួន ឲ្យខុសពីទម្រង់ខ្នាត១/១០០.០០០ធ្វើនៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៣៣-១៩៥៣ហើយ ដែលត្រួវបានទទួលស្គាល់ជាអន្តរជាតិ ចន្លោះឆ្នាំ១៩៦៣-១៩៦ គឺជាការបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតរួចស្រេចទៅហើយពីការបំពាន ទៅលើច្បាប់រដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់ប្រទេស និងអន្តរជាតិ ។
ការផ្ដើមបោះបង្គោលកំណត់ព្រំសីមាគោករវាងប្រទេសកម្ពុជា និង យួន កាលពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៦និងបញ្ចប់កាលពីខែមិថុនា ឆ្នាំ ២០១២ ថ្មីៗនេះ ដោយយោងទៅលើអនុសញ្ញាបំពេញបន្ថែមស្ដីពីព្រំដែន គោកនៃប្រទេសទាំងពីរឆ្នាំ១៩៨៥ ដែលសភានៃបក្សប្រជាជនរួមទាំងព្រះមហាក្សត្រផងសម្រេចផ្ដល់សុពលភាពកាលពី ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០០៥ នោះគឺជាអំពើខុសច្បាប់ ជាការរំលោភយ៉ាងគឃ្លើននិងគ្មានភាពអៀនខ្មាស់ ចំពោះកិច្ចព្រមព្រាងសន្ដិភាពទីក្រុងប៉ារីសថ្ងៃទី២៣តុលា ឆ្នាំ ១៩៩១ ដើម្បីអ្វីដែលជាភាពជោគជ័យតាមផែនការលេបត្របាក់ទឹកដីខ្មែរដោយ រដ្ឋាភិបាលទីក្រុងហាណូយ។
ជាក់ស្ដែងអំឡុងការបោះបង្គោលព្រំដែន មានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនរស់នៅតាមបណ្ដាខេត្តជាប់ព្រំដែន ភាគខាងកើតនិងភាគខាងត្បូង បានចេញមុខនាំ គ្នាស្រែកទ្រហោរយំ ពីរឿងបាត់ដីស្រែរហូតបាត់ភូមិឋានទាំងមូល ចូលទៅក្នុងដីយួន ។ ហើយខ្លះដោយសារតែយកការពិតមកស្រែកឲ្យគេជួយក៏ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាល ទីក្រុងភ្នំពេញចាប់ដាក់គុកដើម្បីបំបាក់ស្មាតីយ៉ាងអយុត្តិធម៌បំផុត ។ ពួកគេទាំងនេះគឺជាសាក្សីរស់ ដែលមិនអាចប្រកែកបានថា ការបោះបង្គោលព្រំដែនដ៏ស៊ុំក្រលំធ្វើឡើងតែរវាងរដ្ឋាភិបាលយួន និង ពួកមេដឹកនាំខ្មែរ ដែលធ្លាប់ជាអាយ៉ង របស់យួន បានធ្វើឲ្យកម្ពុជាបាត់បង់ទឹកដី ។
សម្រាប់ទស្សនៈរបស់មនុស្សជាតិក្នុងពិភពលោក ទឹកដីមានតម្លៃជាងអាយុជីវិត ការបាត់បង់ទឹកដីប្រៀបបាននឹងការបាត់បង់ជីវិត , ពួកគេបានពលិកម្ម ដោយគ្មានញញើតស្ដាយស្រណោះ ដើម្បីការពារទឹកដី ។ ហើយមានខ្លះដើម្បី បំពេញមហិច្ចតារបស់ខ្លួនក៏បានប្រឹងប្រែងក្នុងការទន្ទ្រានលេបត្របាក់ ទឹកដីរបស់ប្រទេសដ៏ទៃយ៉ាងងងើលផងដែរ ។ ប៉ុន្តែការបាត់បង់ទឹកដីកម្ពុជា ទៅយួននាពេលនេះ ហាក់ដូចជាបានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងរលូននិងស្ងៀមស្ងាត់ ។ ដែលមិនគួរកើតមានក្នុងយុគដ៏ទំនើបនេះឡើយ ។
ថ្វីត្បិតដើមឡើយពលរដ្ឋខ្មែរភាគច្រើនធ្លាប់បានគិតថា ការដោះស្រាយបញ្ហាប្រទេសជាតិ និងការកំណត់វាសនាជាតិ ជាកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកមេដឹកនាំប្រទេស ហើយទុកខ្លួនជាគោក្របីឲ្យគេអូសបង្វិលស្រេចចិត្តដោយយលថា ពួកមេដឹកនាំទាំងនោះមានសមត្ថភាព មានឧត្តមគតិ ចេះការពារផលប្រយោជន៏ជាតិ , ចុះបើពេលនេះពួកមេដឹកនាំរបស់យើងជាចោរ ជាកូនជឹងរបស់ចោរ ជាពពួកមនុស្សក្បត់យើង ក្បត់ជាតិ , ក្បត់ជាតិមានន័យថា គឺការប្រព្រឹត្តទាំងឡាយណា របស់ជនសាមញ្ញក្ដី ឬ មេដឹកនាំក្ដី ដែលនាំឲ្យបាត់បង់ផលប្រយោជន៏ជាតិ នោះហើយគេហៅថាជនក្បត់ជាតិ ឬ មេដឹកនាំក្បត់ជាតិ បើយ៉ាងនេះតើយើងគួរបន្តឈរឱបដៃនៅស្ងៀម ដោយទុកឲ្យសម្បជញ្ញៈ និង វិប្បតិសារីស្ដីជេយើង នាពេលខាងមុខឬ យ៉ាងណា ?
ដូច្នេះ ខ្មែរគ្រប់រូបត្រូវរតែក្លាហានឡើង ត្រូវតែក្រោកឈរឡើង ដើម្បីការពារយុត្តិធម៌ នៃ បូរណៈភាពទឹកដីរបស់យើង ដែលកំពុងតែត្រូវបានរំលោភបំពាន ដោយយួន តាមរយៈអាយ៉ងរបស់វា ៕
0 comments:
Post a Comment